Een andere voorbereiding dan gedacht

De afgelopen weken zijn turbulent geweest. Niet alleen vanwege de voorbereidingen voor mijn naderende reis naar de VS, maar helaas kregen we ook ernstig familienieuws te horen. Het maakt dat ik minder uitgelaten over mijn reis ben dan ik normaal gesproken zou zijn. Weggaan in deze situatie is erg moeilijk. We hebben evenwel besloten dat ik toch vertrek en ik heb beloofd mijn stinkende best te gaan doen daar. En daar ga ik voor!

Inmiddels heb ik toestemming gekregen van het Amerikaanse consulaat om in te reizen, dus dat is heel fijn! Ik heb helaas geen directe vluchten meer, de maatschappij heeft 6x doodleuk de heen- en terugvlucht gewijzigd. Ik heb me er maar bij neergelegd, het wordt een lange, zware reis. Ik ga alleen, maar heb assistentie op de vliegvelden als het goed is. Leek me wel handig, al die mensen die door elkaar heenlopen en tegelijkertijd moeten zoeken waar ik naartoe moet, daar ben ik gewoon niet zo goed meer in. Ik loop liever achter iemand aan (en kijk dan toch of we wel goed lopen :)

Bij aankomst moet ik 10 dagen in quarantaine. Niet van de staat Utah, maar van de kliniek. Ik hoef niet alleen maar binnen te blijven, maar het is uiteraard wel de bedoeling om mensen uit de weg te gaan. Ik heb het geluk dat ik voor deze reis al een vaccinatie heb gekregen, dat is wel echt een zorg minder! Maar voorzichtigheid blijft geboden natuurlijk, niet in de laatste plaats voor mezelf nu ik alleen ben daar.

3 weken lang alleen. Ik kan me niet herinneren dat ik dat ooit ben geweest! Ik las laatst tips voor wandelingen en fietsroutes van een Nederlandse die al bij deze kliniek is geweest. Die uitzichten op de bergen... ik kreeg er zowaar zin in! Maar ook dus 3 weken weg van huis...Dat is eigenlijk wat er telkens gebeurt, enthousiasme, verdriet, blijdschap, angst, hoop. Het is er allemaal.

Ik ga het ondervinden. Over 2 weken vertrek ik. 9 april lig ik onder de MRI. Fingers crossed dat het dit keer ook echt door kan gaan.

Liefs Iris